فریاد بی صدا سهم ما از عزای مادر

فریاد بی صدا سهم ما از عزای مادر ، خاطره خواندنی از آزاده و یادگار کربلای ۴ جانباز ۷۰ درصد سرهنگ محمد مهدی عبدالهی.

السلام علیک یا فاطمه الزهرا (س) مادر جان، چقدر در اسارت دوست داشتیم با صدای بلند در ایام عزایت تو را فریاد بزنیم.

بلند بلند در غم فراقت مرثیه خوان شویم. آشکارا اشک هایمان را بر گونه هامان جاری سازیم ولی صد افسوس که بعثی های خبیث که وارثان حقد و کینه ی دشمنان زمانه شما بودند، صدایمان را در گلو خفه کرده تا مبادا از نام شما مثل شب های عملیات انرژی بگیریم.

اما بیچاره دشمن، دشنه ی خویش را به گرده ی خویش به گردش در آورده بود . چرا ؟ چون هرآنچه در برگزاری عزایت ما را محدود می ساختند، ما به مظلومیت شما و امیرالمومنین بیشتر پی میبردیم و شیفته ی مکتب شما می گشتیم.

کورخوانده بود دشمن…

در شب های اسارت از قفس بسته ی ارودگاه، نجواهای اسرای دربند را ملائک تا عرش خدا حامل بودند.

چقدر دلنشین بود مرثیه خوانی دوست هم بندمان سعید بستاوند وقتی که پتو بر سر کشیده بودیم تا دشمن ما را رصد نکند و ایشان از ته گلو برایمان از قصه ی پر غصه ی تو میخواند ، مادر و خدا می داند که لطف و عنایت شما مظلومه ی عالم در حق فرزندان دربندتان چقدر هویدا و بی بدلیل بود.

مادرجان ، شاید ظاهر قضیه نشان می داد که ما گرفتاران در بند بعثی ها هستیم ، هر چند که خودشان هم بارها با عصبانیت فریاد می زدند که ما اسیر دست شماییم ، نه شما اسیر ما. لیکن در حقیقت معنی فاطمه جان، ما در بند شما بودیم و هیچگاه این بندهایی که از جانب شما خاندان مطهر به وجودمان تنیده شده بود، از هم گسسته نخواهد شد.

فاطمه جان آن روز خواستند صدای مظلومیت شما را پشت درب نیم سوخته محو سازند ولی مگر توانستند ؟

خواستند در بیابان تفتیده ی طف فریاد هیهات من الذله جگر گوشه اتان را خاموش سازند، مگر توانستند؟

مادر جان، حنجره های ما اگرچه اجازه ی فریاد کردن نام شما را پیدا نکرد، لیکن با تمام وجودمان شما را فریاد زدیم و هرروز با اسم زیبایتان بالنده تر شدیم.

عزیزه ی خدا، همسر علی و مادر شیعیان علی ، نام زیبای تو برای همیشه ی تاریخ رمز ماندگاریمان خواهد ماند.

ما را لایق بدان و فرزند خود صدا کن.